«Son Brasilego», de Sérgio Tannus, en colaboración con Uxía e Narf. Unha delicia de canción homenaxe ao achegamento cultural e aos ritmos comúns de Brasil e Galicia. Á vez, unha boa mostra do gusto por xogar coas palabras a través dos acrónimos: brasilego [brasi(leiro ga)lego].
Os acrónimos son vocábulos que xorden da fusión de partes de dúas ou máis palabras. Na súa formación interveñen, sobretodo, dous tipos de abreviación: o apócope (suprímense letras na parte final) e aférese (suprímense na parte inicial). Por exemplo: sonar [so(und) n(avigation) a(nd) r(anging)], ovni [o(bxecto) v(oador) n(on) i(dentificado)], Ingabad [In(stituto) Ga(lego de) Ba(charelato) a D(istancia)], tergal [(poliés)ter gal(o)], ofimática [ofi(cina infor)mática]...
Non hai moito, no interesante blog fragmentosgutenberg.blogspot.com dei cunha entrada sobre este tema dos acrónimos. Nela, o autor fálanos da incapacidade para crearmos nomes fermosos para comercios e empresas. Un texto lúcido e cheo de humor do que tirei este fragmento:
A ausencia de imaxinación, derivada cun escaso desenvolvemento do hemisferio cerebral dereito, relaciónase, aínda, con outras moitas manifestacións da vida moderna. A nulidade de moita xente para o humor e, mesmo, para a captación dos máis elementais dobres sentidos e xogos de palabras é algo que sempre me chamou a atención. Existe un testemuño social moi concreto desta incapacidade para o desenvolvemento, digamos, lírico das actividades humanas. Antes, os negocios tiñan nomes sonoros e suxeridores: había en Ferrol unha zapataría co fermoso nome de «La regeneración del calzado». Chamar «O velocípedo» a unha tenda de bicicletas, «Espumosos Ovidio» a unha humilde factoría de gasosas, «Elviriña» a unha pequena mercería, «La caridad» a unha panadaría, «La casa del fumador» a un estanco ou «O ben me sabe» a unha pastelaría, parécenme eleccións sublimes e cheas de amor ao oficio. Por contra, a nomeada tendencia patria ao acrónimo produce especimes espeluznantes: «Riperfer», «Macoyma», «Construgal», «Rodrifer», «Fonelec»… cantan de tal maneira aos seus correspondentes desenvolvementos léxicos («Ricardo Pérez Fernández», «Manuel Costoya y Mato» etc.), que deixan pouco espazo ao maxín. Algúns como a famosa taberna baionesa «Jakeyvi» («Jamón, Queso y Vino») son pezas xa antolóxicas. Outras como «Pavoroso» («Pavimentos Oroso», caso real) inclasificables.
Aí queda iso!
Ningún comentario:
Publicar un comentario