29 de xul. de 2016

«Inserir Palabras»

 

Segundo informou a prensa, unha odontóloga xubilada de 91 anos estaba hai uns días cun grupo da terceira idade visitando o Neues Museum de Nuremberg (Alemaña), cando quedou intrigada cunha obra do artista Arthur Köpcke. Tratábase de «Reading-work-piece», de 1965, unha colaxe que combina distintos elementos, entre eles un encrucillado sobre o que se podía ler «Inserir Palabras».

21 horizontal: ‘A palabra muro en inglés’. «Esta seina», debeu pensar a anciá. Colleu un bolígrafo negro do seu bolso e escribiu: W-A-L-L. Foise animando e pouco a pouco encheu os ocos de boa parte do pasatempo. Ata que os vixiantes do museo decidiron parala.

 

Hoxe a obra, valorada en 80.000 euros, seica está nas mans dun restaurador e a dirección do museo acabou dando parte á policía local. «Vímonos na obriga de informar sobre o incidente ás autoridades, porque así o esixe o seguro», conta Eva Martin, voceira do museo alemán.

Non podo deixar de imaxinarme a Arthur Köpcke (1928-1977) remexéndose na súa sepultura e maldicindo unha e outra vez: «Condenados babecos! Por fin alguén entendeu a miña obra e decidiu interactuar!»

Ata setembro!

25 de xul. de 2016

Os fíos da vida


No outono do 2005, Agustín Fernández Paz andaba a últimar o seu libro O Raio Veloz (2006). Nesta obra teñen unha presenza especial os xogos de enxeño e de palabras. No capítulo 2, por exemplo, aparecen unhas adiviñas populares tiradas do clásico ¿Qué cousa é cousa...? Libro das adiviñas (1985), de Paco Martín. No capítulo final, Adrián, o protagonista, recibe unhas misteriosas mensaxes anónimas en forma de xeróglifo. Unha tarde, Agustín telefonoume: precisaba da miña colaboración para deseñar esas crípticas mensaxes. Para min foi unha honra e un pracer. Sen desvelar o enredo que encerra, aquí deixo o pasatempo que preparei seguindo as súas orientacións.


Eu coñecera persoalmente a Agustín aló polo 1993, nun curso de formación de profesores. Foi un privilexio poder compartir aquelas horas de intensa aprendizaxe con alguén da súa experiencia e da súa valía. Ao finalizar a derradeira das sesións achegueime a el para lle entregar un orixinal que acababa de rematar, un modesto traballo centrado no enfoque lúdico da didáctica da lingua. Agustín, amable e xeneroso, recolleu aqueles folios co compromiso de lelos e de darme a súa valoración. Seu dito, seu feito: ás poucas semanas, por correo, recibín de volta o material e a súa resposta. Dicíame que compartira a lectura con Paco Martín e animábame a buscar unha editora. A súa primeira recomendación, un novo selo galego que estaba a dar os primeiros pasos: Rodeira.

As casualidades fixeron que esa obra se publicase finalmente en Xerais: Xogos de lingua. Técnicas de comunicación oral e escrita (1994). E as casualidades fixeron tamén que só un ano despois me incorporase á editorial Rodeira.

Cando tempo despois comecei a traballar no Fogar de Santa Margarida, souben do paso polo centro de xente como Agustín Fernández Paz, Xabier P. DoCampo ou Xavier Senín, profesores mozos que, aló polos anos 70, participaran en cursos de intensa innovación pedagóxica inspirada nas ideas de Helen Parkhurst e no seu Plan Dalton. En varias ocasións temos gozado no Fogar da presenza de Agustín cando, no seu paso pola Coruña, se achegaba para saudar os vellos amigos.

Así, de cando en cando, os «fíos da vida» foron entrelazando, por sorte para min, os nosos camiños. Xa non poderei agradecerlle persoalmente as palabras xenerosas que ás veces dedicaba en Twitter a este recuncho de Xogosdelingua. Tan só unha humilde homenaxe: incluír O Raio Veloz na nosa «bibliografía ludolingüística básica». Mestre, grazas!


21 de xul. de 2016

Historias en seis palabras


Ás veces a lenda dun escritor ou escritora supera sobradamente a súa biografía. Cóntase que Ernest Hemingway adoitaba reunirse cun grupo de amigos (actores, escritores, pintores, xornalistas...) no bar do Hotel Algonquin de Nova York. Seica unha noite, algo afectado polo alcóhol, Hemingway propuxo unha aposta sobre cal deles sería quen de facer unha novela con só seis palabras. Este miniconto, ademais, debía provocar o choro ou unha fonda tristura en quen que o lese.

Ao parecer, daquel desafío xurdiron varios microrrelatos. O seguinte é o atribuído a Hemingway:
For sale: Baby shoes. Never worn. ("Véndese: zapatos de bebé. Nunca usados"). 

Nada se pode asegurar sobre a veracidade da anécdota; con todo, o miniconto é ben fermoso. Unha desas historias mínimas que sobresae máis polo que omite que polo que di. Omisión de información deliberada que amplifica as posibles interpretacións do relato. Todo está «fóra do texto».

Inspiradas nesta anécdota literaria, xurdiron hai uns anos iniciativas curiosas como Six Word Story Every Day ou Six Word Stories.

http://sixwordstoryeveryday.com/

No ano 2010 desenvolveuse Six Word Story Every Day, unha colaboración entre Van Horgen, escritor, e Anne Ulku, deseñadora grafica. Nas súas palabras: «unha exploración narrativa diaria pola lingua e pola tipografía». 365 historias mínimas presentadas cos máis impactantes deseños e tipografías.

www.sixwordstories.net/

Six Word Stories é unha web que recolle, en inglés, historias de seis palabras como máximo. Mágoa que o sitio estea inactivo desde o 2014. Sería un grande recurso para poñerdes en práctica o voso inglés e engadirdes os vosos propios microrrelatos. Podedes gozar, iso si, das marabillas hiperbreves xa publicadas, que mesmo se ofrecen clasificadas por categorías: crime, humor negro, sexo, xogos de palabras... Aí van algunhas.
Flea flew from Fifi for Fido. («A pulga voou de Fifi a Fido»), Yalubill M.L. (7/9/2012) 
You’re not a good artist, Adolf. («Vostede non é un bo artista, Adolf»). Myoldaccntwasdeleted (2/28/2014)
Voyager still transmitted, but Earth didn’t. («A Voyager aínda transmitía, mais a Terra non»). ErasedCitizen (2/14/2014)

17 de xul. de 2016

Refráns ilustrados







Os refráns son un dos mellores espellos do modo de ser e de pensar dun pobo, con todas as súas virtudes e os seus defectos. A Churrusqueira peneira entre ese mar de ditos populares para nos ofrecer, baixo a etiqueta «refráns», unha coidada escolma. Ás veces estes refráns veñen acompañados dunha breve explicación; con todo, as imaxes que os ilustran xa dan unha idea ben clariña do seu significado. Gran traballo! Un recurso ideal para divulgar estas mostras da nosa sabedoría popular.

E para quen queira ter un refrán sempre á man, lembrade que desde hai uns anos dispoñemos da aplicación móbil Refraneiro Galego, para iOS e Android. Máis de 10.000 ditos populares de noso para consultardes en calquera momento en modo offline, sen necesidade de estar conectado a internet. Un verdadeiro tesouro!

http://refraneirogalego.com/

12 de xul. de 2016

In memoriam

Amigo Agustín, bo e xeneroso, sempre estarás con nós.

 

10 de xul. de 2016

Dará chegado a Bueu Rushad Egglestone?



Velaquí temos a Rushad Egglestone, violoncellista, compositor e poeta californiano, de paso Xustáns (Ponteareas), hai tres anos, a interpretar ao seu xeito o rei do nosos trabalinguas:
Se vou a Bueu nun bou, vou. Se non vou a Bueu nun bou, non vou.
Un enxebre xogo de palabras moi do gusto dos músicos. Desde o clásico de Andrés Dobarro, ao máis recente «Medomedá», incluído no libro-disco-DVD Xiqui xoque, fiú fiú! de María Fumaça (que xa vimos por aquí). Unha fermosa canción chea de enredos ludolingüísticos: a paronimia do seu título-retrouso, as onomatopeas e tamén o trabalinguas «das estrañas esixencias para o transporte marítimo». A gozar dela!



Unha nova peza para o noso karaoke!

4 de xul. de 2016

Humor escríbese con lapis

 

 

 

 

 

 

Miguel Bustos, ilustrador e diseñador gráfico de Barcelona, é o protagonista da nosa entrada de hoxe. A causa: o seu proxecto Humor se escribe con lápiz, un espazo en Instagram no que Bustos inclúe a cada pouco unha peza gráfica de humor ludolingüístico. Pezas nada requintadas que me recordan aquelas de The hay dias blog ou as de Kalle Mattson: un debuxo sinxelo e un xogo de palabras que, de forma automática, xeran unha asociación absurda e cómica. Canto se consegue con tan pouco!

«Eu considéroos chistes malos ou humor absurdo, mais é o tipo de humor que me fai rír», explica Bustos.

Pásavos a vós o mesmo?
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...