Poucos recordos da miña nenez gardo tan vivos como aquel día triste en que descubrín as rúas de Portonovo pavimentadas de cemento gris. Como por arte de maxia, unha mañá, ao saír da casa, todo apareceu anegado por aquela superficie estraña, fría, dura, hostil. Para toda a rapazada nada volvería ser igual. Onde iamos xogar ao cravo? Ou ao gua? Ou a tantos outros xogos que precisaban da terra amable, agora cuberta para sempre? Nin sequera os anárquicos partidos de fútbol volverían ser os mesmos: acabouse o de deixarse caer ou escorregar, se non queriamos deixar no chan o pelello ou algo máis. As cousas do progreso...
Todo isto agromou na miña memoria a través dunhas palabras máxicas que non escoitaba desde aquela: «Tris, tras, cabaleiro, fóra estás». De paseo por Enredamos, un dos meus blogs de cabeceira, dei cun grupo de nenos a cantar este recitado para botar as sortes. E, de súpeto, vinme transportado a aqueles primeiros anos 70 do século pasado. Amigos de Enredamos, parabéns polo voso labor de recuperación e posta en valor deste patrimonio. E grazas mil por esa viaxe no tempo!
Ningún comentario:
Publicar un comentario