Rodeábanos a desolada estepa. Só aló, ao fondo, o vello Guadarrama, en cuxo cume branqueaba a neve... Contemplando esta imaxe e recordando en presenza de tal esterilidade a exuberancia dos campos de Galicia, a nosa escritora sentiu a necesidade de escribir e publicar un libro que reflectise en toda a súa poesía e pureza, as paisaxes e a vida enteira da xente do noso país... E aquela mesma noite, presa a alma das profundas tristezas de quen, sen tocar nos seus vinte e catro anos, se cría cun pé na cova; sospeitando que xa non volvería ver o ceo da triste Compostela, baixo o cal a agardaban, trazou, con man rápida e coa brevidade da improvisación, aqueles versos tan tristes e tan fermosos que levan por glosa a canción popular máis en consonancia co estado do seu espírito, «Adiós ríos, adiós fontes».Así conta Murguía como, en 1861, unha Rosalía de Castro que deixaba Galicia atrás compoñía os seus primeiros versos en galego. Un impulso vital que acabaría por dar orixe, dous anos despois, a Cantares gallegos, o libro fundacional do noso Rexurdimento.
Manuel Murguía, Los precursores (1866)
Nun par de días, o 17 de maio, conmemoramos o 152º aniversario daquela publicación. E para celebralo, velaí vai este vídeo: o poema «Adiós ríos, adiós fontes», interpretado por Amancio Prada e con pictogramas deseñados para persoas con difcultades na comunicación e na fala (transtornos do espectro autista, afasia, parálise cerebral...).
Ningún comentario:
Publicar un comentario