V de Vendetta (2006), adaptación para a gran pantalla da novela gráfica homónima de Alan Moore. Evey está na gorida de V, o protagonista. Alí, ao limpar o po dun espello, descobre gravada a frase latina «Vi Veri Vniversvm Vivvs Vici», que se podería traducir como «Polo poder da verdade, eu, estando vivo, conquistei o universo». Un tautograma gráfico en «v» que leriamos «Vi Veri Universum Vivus Vici», pois o «u» tamén se representaba coa grafía «v» no alfabeto latino. Para V, ese vingativo antiheroe en loita contra a opresión fascista, todo un lema vital, supostamente tomado da peza teatral A tráxica historia do doutor Fausto de Christopher Marlowe.
Poucas veces unha única letra alcanza un valor tan relevante na trama dunha obra literaria ou fílmica: título, nome do protagonista, omnipresente símbolo gráfico da rebelión...
O colofón deste xogo lingüístico é o singular monólogo tautogramático con que V se presenta a Evey, por suposto, tamén en «v».
Aquí deixo un fermoso vídeo co mesmo texto en tipografía animada. Ah!, e unha adaptación ao galego.
«Voilà!» Á primeira vista, un humilde veterano de «vodeville» presentado vicariamente no papel de vítima e vilán polas vicisitudes do destino. Esta visaxe, non simple verniz de vaidade, é ela vestixio da «vox populi», agora vacante, esvaecida, mentres a voz vital da verosimilitude agora venera aquilo que unha vez envileceran. Entretanto, esta valorosa visión dunha antiga vexación permanece vivificada e fixo voto de vencer o vil e virulento veleno desas víboras en vangarda que velan polos violentos viciosos e pola violación da vontade. O único veredicto é a vinganza, unha «vendetta», non en van, polo valor e veracidade dela un dia vingará os vixiantes e os virtuosos. Verdadeiramente, esta «vichysoisse» de vívida verbosidade estase a volver aínda máis verborrea, así que só vou engadir que é un verdadeiro pracer coñecerte, e podes chamarme V.
Ningún comentario:
Publicar un comentario