Hoxe, a historia dun palíndromo accidental: «Irene ri», da canción «Irene» de Caetano Veloso. Xa vimos varias demostracións do xenio ludolingüístico do músico baiano, mais desta vez, ao parecer, o enunciado simétrico non xurdiu á mantenta. Estando no cárcere, pouco antes do seu exilio forzoso en Londres, a Caetano xurdiulle a imaxe liberadora da súa irmá pequena Irene a rir e, de aí, naceu a canción. Uns versos que revelan saudade e un evidente desexo de liberdade.
«Irene ri» gaña valor, ademais, por se converter no propio retrouso da peza.
Eu quero ir, minha gente, eu não sou daqui
Eu não tenho nada, quero ver Irene rir
Quero ver Irene dar sua risada. (bis)
Irene ri, Irene ri, Irene
Irene ri, Irene ri, Irene
Quero ver Irene dar sua risada
Hai outra versión clásica deste tema: a interpretada por Toquinho, Vinicius de Moraes e Maria Creuza no mítico primeiro álbum dos gravados ao vivo na sala La Fusa de Bos Aires. Con todo, no vídeo que encabeza a entrada tedes unha adaptación que o propio Caetano fixo nun concerto do 2011 da canción orixinal do seu Álbum branco (1969).
Ningún comentario:
Publicar un comentario