Unha vez estiven en Córgomo, gustoume o topónimo e a partir de aí, e ao decatarme das súas posibilidades musicais, eu, que son moi coleccionista, comecei a coleccionar topónimos esdrúxulos.
Xosé María Álvarez Cáccamo conta que así comezou a xestar Cántico de topónimos esdrúxulos (2010), un dos libros máis singulares das nosas letras, publicado por Espiral Maior nunha edición limitada de 100 exemplares. En todos os sentidos, unha avis rara, chea de amor pola forza sonora e visual palabras.
O volume conta con 15 poemas textuais (impresos de forma convencional) e outros 8 poemas visuais (ou caligraficos, que recordan os de Uxío Novoneyra). Todos eles ateigados dese espírito lúdico que fixo a Cáccamo enredar ata o límite:
Nos poemas os topónimos non están colocados ao chou. Utilicei modelos clásicos, rimas: hai un soneto, un romance, acrósticos, agrupo topónimos polo número de sílabas, ou os que teñen só a vocal e, ou a vocal o...
En fin, outra peza única e máxica para a nosa «bibliografía ludolingüística básica». Aquí deixo outros dous poemas visuais da obra.
E unha proposta final: quen se anima a refacer o camiño de Xosé María Álvarez Cáccamo e recompilar tamén topónimos esdrúxulos? Aí van algúns para comezar: Guísamo, Láncara, Rábade...
E unha proposta final: quen se anima a refacer o camiño de Xosé María Álvarez Cáccamo e recompilar tamén topónimos esdrúxulos? Aí van algúns para comezar: Guísamo, Láncara, Rábade...
Ningún comentario:
Publicar un comentario