Quen dixo medo!

Un home camiña pola rúa da cidade. Crúzase cunha rapaza descoñecida e pregúntalle:

—Desculpa, tes hora?

—Non.

—Aaaaaah! —berra o home, que retrocede ata o límite da beirarrúa.

A rapaza, ao ver como se achega perigosamente ao tránsito, intenta avisalo.

—Ollo!

—Aaaaaah! —volve gritar o home, que espantado recúa un paso máis.

Pasa un autobús e... Zas!

O microrrelato saíu algo macabro, abofé! Mais... Que lle pasou ao home? Por que recuou aterrado? Antes de seguir lendo, intenta dar resposta a esta pequena brincadeira... ludolingüística.

A solución do enigma é que o home padecía unha severa aibofobia, isto é, un medo irracional aos palíndromos. Xa sabedes, eses enunciados ou palabras, como «non» ou «ollo», que se escriben igual da esquerda para a dereita e da dereita para a esquerda.

O propio termo aibofobia é un palíndromo: cómico paradoxo xa que a palabra que nomea esa hipotética fobia causaría medo a toda persoa que a sufra. O neoloxismo, tomado do inglés aibohphobia, é un xogo lingüístico no que o prefixo «aibo-» non desenvolve papel semántico ningún, senón que serve como artificio para completar a simetría con «-fobia» (gr. -φοβία 'temor'). Por sorte, eu non padezo eses medos e gozo de cada perfecta voz reversible: unha ailifilia de manual, poderiamos dicir!

Por certo, a listaxe de insólitos temores que contribúe a designar o elemento léxico «-fobia» medra día a día (catisofobia 'medo a sentar'; metrofobia 'medo á poesía'; penterofobia 'medo á sogra'...). Con todo, podedes estar certos que volveremos sobre eles. Quen dixo medo!