Conservo os Poemas caligráficos (1979) de Uxío Novoneyra como unha das miñas posesións máis valiosas. Con edición de Xosé Manuel Pereiro e con ilustracións e prólogo de Raimundo Patiño, este poemario debe ocupar un lugar de honra na nosa «bibliografía ludolingüística básica».
En primeiro lugar, por recoller o monumental «Vietnam canto». Poema «oral e visivo», en palabras do propio autor, que lanza un berro sobrecolledor contra a Guerra do Vietnam (fora composto aló por 1967) e contra todas as guerras. Bo é escotalo da propia voz de Novoneyra, hoxe, véspera do Día da Paz.
En segundo lugar, pola presenza desas pezas de poesía manuscrita sen equivalente na nosa literatura e que dan título ao volume. Uns poemas que estalan ceibos desde o propio pulso de Novoneyra e adquiren así un valor máis persoal, máis expresivo e máis sincero. En palabras de Antón Patiño: «o poeta ten un sismógrafo interior para rexistrar o devalar da natureza e do ser humano». Prodixioso!
Unha proposta lúdica: Animádesvos, como expertos calígrafos, a identificar o texto destoutros poemas caligráficos?
Ningún comentario:
Publicar un comentario