Os relatos de Fredric Brown

Dá gusto mergullarse de cando en vez en [...mmm...], o delicioso blog de Estíbaliz Espinosa. Exquisito no deseño e no contido. Hai pouco descubrín nel un singular texto de Fredric Brown, novelista de misterio e de ficción científica estadounidense que eu só coñecía polo seu «Knock» (1948), un dos microrrelatos máis brillantes da literatura en lingua inglesa:

The last man on Earth sat alone in a room. There was a knock on  the door…

Poderiamos traducilo así:

O derradeiro home na Terra sentou só nun cuarto. Houbo unha petada na porta...

Pois ben, ese relato do que falaba ao comezo titúlase «The End» (1961) e posúe unha curiosa estrutura palindrómica. Esta é a tradución da propia Estíbaliz:

O final
O profesor Jones traballara na teoría do tempo ao longo de moitos anos.
«E atopei a ecuación chave», dixo un bo día á súa filla.
«O tempo é un campo. A máquina que fabriquei pode manipular e mesmo inverter ese campo».
Premendo un botón mentres falaba, dixo: «Isto fará retroceder o tempo
o retroceder fará isto» dixo, falaba mentres botón un premendo.
Campo ese invertir mesmo e manipular pode fabriquei que máquina a. Campo un é tempo
o filla a súa á día bo un dixo. «Chave ecuación a atopei e».
Anos moitos de longo ao tempo do teoría na traballara Jones profesor o.
Final o

E este é o texto orixinal:

The End
Professor Jones had been working on time theory for many years.
«And I have found the key equation», he told his daughter one day. 
«Time is a field. This machine I have made can manipulate, even reverse, that field».
Pushing a button as he spoke, he said, «This should make time run backward 
backward run time make should this», said he, spoke he as button a pushing.
«Field that, reverse even, manipulate can amde have I machine this. Field is a time». 
Day one daughter his told he, «Equation key the found have I and».
«Years many for theory time on working been had Jones Professor».
End The

Como ben di Estíbaliz co seu blog, unha perfecta conxunción entre fondo e forma. Un brincadeira literaria que reflicte, ás claras, ese paradoxo da viaxe atrás no tempo. Ou non?