«Xersee esesene»

Chega á «bibliografía ludolingüística básica» Polaroid (1986), de Suso de Toro. Un verdadeiro best seller de noso grazas a súa gran difusión como lectura en centros de ensino nas últimas tres décadas. Pola súa ambientación urbana, polo seu ton irónico e pola vontade experimental, este conxunto de relatos breves supuxo, con certeza, un cambio de rumbo respecto dos moldes narrativos daqueles anos.

De entre os seus contos (algúns míticos como «Colacao», «Manifesto Kamizaze» ou «Galicia, esa merda»), seleccionei este «Xersee esesene», o máis acaído para Xogosdelingua.

XERSEE ESESENE
Ecebe de mercer en xersee cheléseme. Peguee es peles pere estee contente. Veene peñer egere mesme. E ver, e ver. Que chelede. Emes ver que tel quede cee cemese.
¡Mecenede! ¡Quede ceme en geente! ¡E que ben se exeste! ¡Cerelle, perece que eperte en peece! ¡Esté epertende! ¡Cede vez eperte mées! ¡Ne gerxe, nen me deexe resperer! ¡Eeegg...! ¡En xersee esesene! !Eeeeeggg...!

Como vemos, igual que nese xogo infantil en que só se pode falar cunha vogal, en «Xersee esesene» todas as palabras aparecen alteradas de xeito que posúen unicamente a vogal «e». Con todo, este trazo non é un enredo superfluo, senón a esencia da historia. Claro que, para descubrilo, cómpre ler repoñendo as vogais orixinais en cada voz. Só así se desvelan as poliédricas calidades da peza: co seu aquel de texto humorístico, de enigma criptográfico, de relato de terror e de proposta ludolingüística. Brillante!

Así que, xa sabedes, de non coñecerdes aínda o relato, enfrontádevos devagar á lectura de «Xersee esesene».