A poesía visual de Joan Brossa

Un poema pode ter máis forza ca calquera arma de fogo. O alfabeto (e a lingua) é a chave coa que abrimos o mundo (que xenial coincidencia cos versos do noso Manuel María!). O oco que deixan as letras «C», «H» e «E» no alfabeto simboliza o baleiro que deixou a figura do «Che» Guevara. Cada persoa, única como a súa pegada, atópase nun mundo que é coma un xogo de palabras cruzadas.

Catro interpretacións para estes catro poemas visuais do catalán Joan Brossa (1919-1998). Autor de fonda inquietude experimental, Brossa traballou en múltiples ámbitos: poesía, escultura, teatro, cine... Este continuo afán de investigación encamiñouno progresivamente cara á poesía visual. Nun mundo no que a palabra entra en crise fronte ao esmagador poder da imaxe, Joan Brossa reclama un espazo para este tipo de poesía. Nas súas palabras:

«A poesía visual creo que nace a causa da importancia que ten a imaxe no noso mundo. A sociedade ofréceche unha serie de códigos ao teu alcance que se poden utilizar doadamente; por exemplo, a xente está afeita a ver unha frecha e a entender a súa mensaxe. Daquela, todo este sistema de linguaxe pódese aplicar á poesía. De feito, é volver aos pictogramas. O principio da escrita remítenos aos pictogramas e aos ideogramas. É necesario reencontrar na imaxe das letras a pegada dunha figuración perdida».

Xa vimos nunha entrada anterior unha curmá da poesía visual: a poesía concreta. Por que non espertar o/a poeta visual que levades dentro? Para vos animar, aquí deixo un vídeo dedicado a Joan Brossa no que se animan algunhas das súas pezas.