Ata sempre, Narf

Se tivese que poñerlle sintonía a Xogosdelingua, eu escollería, sen dúbida, «O noso son», con letra de Pepe Sendón e música de Fran Pérez, Narf. Arriba escoitamos a peza nunha actuación a dúo do propio Narf co percusionista bahiano Paulo Silva. Un verdadeiro himno ludolingüístico que di tanto de nós, e só cunha vogal (ou máis ben con dúas), como xa explicamos aquí.

No soño non somos nós
Nós sós
Só nós
Cos nosos ósos
Co noso son
Non
Non somos nós os donos do noso son
Todos os nosos soños son con vós
Co voso cosmos
Co voso don
Non
Non somos nós os donos do noso son
Son tolo por vós
O noso son
Tolo por vós
Son son
Tolo por vós
O noso son
Tolo por vós
Non
Non somos nós os donos do noso son
Son son
Só soño con vós.

A morte de Fran Pérez, con só 48 anos, foi realmente inesperada. Canta música por facer! Canta da que gozar! Que mágoa!

Se queredes coñecer algo mellor este referente imprescindible do panorama musical do noso país, velaquí vai a entrevista que lle fixeron os alumnos do IES de Curtis hai só un par de anos.

A enredar cos acrónimos

«Son Brasilego», de Sérgio Tannus, en colaboración con Uxía e Narf. Unha delicia de canción homenaxe ao achegamento cultural e aos ritmos comúns de Brasil e Galicia. Á vez, unha boa mostra do gusto por xogar coas palabras a través dos acrónimos: brasilego [brasi(leiro ga)lego].

Os acrónimos son vocábulos que xorden da fusión de partes de dúas ou máis palabras. Na súa formación interveñen, sobretodo, dous tipos de abreviación: o apócope (suprímense letras na parte final) e aférese (suprímense na parte inicial). Por exemplo: sonar [so(und) n(avigation) a(nd) r(anging)], ovni [o(bxecto) v(oador) n(on) i(dentificado)], Ingabad [In(stituto) Ga(lego de) Ba(charelato) a D(istancia)], tergal [(poliés)ter gal(o)], ofimática [ofi(cina infor)mática]...

Non hai moito, no interesante blog fragmentosgutenberg.blogspot.com dei cunha entrada sobre este tema dos acrónimos. Nela, o autor fálanos da incapacidade para crearmos nomes fermosos para comercios e empresas. Un texto lúcido e cheo de humor do que tirei este fragmento:

A ausencia de imaxinación, derivada cun escaso desenvolvemento do hemisferio cerebral dereito, relaciónase, aínda, con outras moitas manifestacións da vida moderna. A nulidade de moita xente para o humor e, mesmo, para a captación dos máis elementais dobres sentidos e xogos de palabras é algo que sempre me chamou a atención. Existe un testemuño social moi concreto desta incapacidade para o desenvolvemento, digamos, lírico das actividades humanas. Antes, os negocios tiñan nomes sonoros e suxeridores: había en Ferrol unha zapataría co fermoso nome de «La regeneración del calzado». Chamar «O velocípedo» a unha tenda de bicicletas, «Espumosos Ovidio» a unha humilde factoría de gasosas, «Elviriña» a unha pequena mercería, «La caridad» a unha panadaría, «La casa del fumador» a un estanco ou «O ben me sabe» a unha pastelaría, parécenme eleccións sublimes e cheas de amor ao oficio. Por contra, a nomeada tendencia patria ao acrónimo produce especimes espeluznantes: «Riperfer», «Macoyma», «Construgal», «Rodrifer», «Fonelec»… cantan de tal maneira aos seus correspondentes desenvolvementos léxicos («Ricardo Pérez Fernández», «Manuel Costoya y Mato» etc.), que deixan pouco espazo ao maxín. Algúns como a famosa taberna baionesa «Jakeyvi» («Jamón, Queso y Vino») son pezas xa antolóxicas. Outras como «Pavoroso» («Pavimentos Oroso», caso real) inclasificables.

Aí queda iso!

«O noso son» de Narf

Narf (pseudónimo de Fran Pérez) é un dos talentos musicais máis recoñecidos e prolíficos do noso país: publicou varios discos, compuxo unha chea de bandas sonoras para obras teatrais, ofreceu concertos por todo o mundo (Lisboa, Barcelona, Londres, Varsovia, Rio de Janeiro, Maputo, Katmandú...) e mesmo creou unha obra sinfónica «A canción das árbores danzantes», estreada pola Orquesta Filharmónica de Galicia.

No ano 2007, editou Tótem, un coidado volume que recollía diversas influencias musicais: árabes, flamencas, brasileiras... «O noso son», con letra Pepe Sendón, é un dos seus temas máis coñecidos.

No soño non somos nós
Nós sós
Só nós
Cos nosos ósos
Co noso son
Non
Non somos nós os donos do noso son
Todos os nosos soños son con vós
Co voso cosmos
Co voso don
Non
Non somos nós os donos do noso son
Son tolo por vós
O noso son
Tolo por vós
Son son
Tolo por vós
O noso son
Tolo por vós
Non
Non somos nós os donos do noso son
Son son
Só soño con vós.

Podemos escoitala neste vídeo (entre os minutos 1:46 e 4:10).

Un evocador canto á interculturalidade que pasa a formar parte da nosa galería de textos monovocálicos, aínda que realmente nel alternan dúas vogais: «o» aberto (sós, óso, noso...) e «o» pechado (soño, non, dono...); como sucedía coa receita do «Lombo do porco ó modo ostrogodo».