Conta Helena Villar Janeiro que, despois de ter lido sobre poética nipona, o primeiro momento inspirador dun haiku xurdiulle nunha saída ao monte na procura de cogomelos:
O desenvolvemento deste proceso [...] realizouse fundamentalmente no monte, cando saín á rebusca dos cogomelos e contemplei cos novos ollos a morte aparente da natureza outonega. Foi así como, cabo dunha cesta de cantharellus cibarius, naceu unha primeira estrofa de 17 sílabas (5/7/5) de artificiosa elaboración e resultado simple.
A esa primeira peza seguíronlle outras dominadas pola mesma necesidade de recoller, cunha enorme sensibilidade poética, o sentimento, a beleza e o misterio dun momento en apenas 17 sílabas. Coa natureza e a sensualidade como temas recorrentes.
O castiñeiro,
cantor do dó do souto,
chora castañas.
Noite e xasmín:
no xadrez dos amantes
móvese a lúa.
Da recompilación deses haikus naceu o poemario Pálpebra azul (2003), que tendo en conta a nosa predilección por esta forma poética xaponesa, pasa a engrosar a «bibliografía ludolingüística básica».
Mais a fértil relación de Helena Villar co haiku non quedou aí. A cada pouco, a escritora de Becerreá obséquianos cunha nova creación no seu blog persoal. Coidadas pezas nas que a imaxe e o texto viven á par: sería difícil dicir se son haikus ilustrados ou fotografías cun pé en forma de haiku.
Erguer os ollos
e alpeirar coa Ave Fénix
que suca o ceo.
e alpeirar coa Ave Fénix
que suca o ceo.
A fealdade
non se produce ao chou:
segue unhas regras.
non se produce ao chou:
segue unhas regras.
Son lindas follas
que aprenden xaponés
facendo haikus.
que aprenden xaponés
facendo haikus.
