Velaquí temos a Luís Tosar nunha vibrante versión do clásico de Andrés Do Barro «Vou a Bueu». E nel, a xeito de retrouso, temos o coñecido trabalinguas das «estrañas esixencias para o transporte marítimo»:
Se vou a Bueu nun bou vou, se non vou nun bou non vou.Un xenial exemplo dos recursos da paronimia (Bueu - bou / nun - non) e homofonía (bou - vou).
O caso é que, vendo na primeira entrada deste blog nomes como os de Màrius Serra, Douglas Hofstadter ou Umberto Eco, calquera podería pensar que isto da ludolingüística é unha complexa disciplina para eruditos.
Nada máis lonxe da realidade. Esta faceta lúdica da lingua forma parte da sabedoría popular en todas as culturas do mundo. E o galego tamén está inzado de mostras disto: trabalinguas, recitados, acumulativos, cancións, adiviñas... Verdadeiras xoias transmitidas oralmente de xeración en xeración durante séculos. Un valiosísimo legado con mil e unha posibilidades que cómpre preservar e poñer en valor e que constitúe o que podemos chamar a «vertente popular» da ludolingüística.
Afortunadamente, temos ao noso dispor na rede unha magnifica ferramenta que axuda recoller e difundir esta herdanza:
Tomo dela estas palabras:
Na lingua galega hai infinidade de ditos, recitados, cancións, etc. que acompañaron desde hai séculos as brincadeiras dos/as nenos/as ou as relacións entre os membros maiores da familia e os máis pequenos. Hoxe en día, debido ós cambios producidos nas formas de vida e nas actividades de lecer dos rapaces e rapazas, corremos o perigo de perder esta riqueza definitivamente. Sen rexeitar radicalmente as novas formas de diversión e coñecemento que nos ofrecen as últimas tecnoloxías, consideramos que é posible e, mesmo, moi positivo para as relacións humanas recuperar, coñecer e practicar os xogos verbais dos nosos avós.
Ningún comentario:
Publicar un comentario