Os beixos da lingua que xoga

   

A poesía como xogo verbal: isto é o que nos ofrece Paco Barreiro en Beixos de lingua (2017), poemario publicado o pasado maio. De brincadeira en brincadeira Barreiro, profesional do teatro, da dobraxe e da música, ofrécenos todo un concerto de poética ludolingüística. 

Pezas que explotan na forza do calembur:

Co que doeu
fastidiado quedo eu.

Da paronimia:

No silabario
aprendín a usar a lingua.
No salivario
aprendín a gozar dela.

Da homonimia:

As palabras
son
son.
Os silencios
son
son
sen
son.

Dos caligramas:

Collín
             un
                  inte
                      rro
                       gan
                         te
                       e sen
                      du
                 bi
            dar
        fun
     se
    gar
    a
    ver
    ba.

Dos palíndromos:

Eva ve e di:
cede; ama, Adán.
A mazá,
pan na man,
só acode.
O demo é presa da serpe.
O medo é do caos.
Na man
(na paz)
ama.
Nada ama, e decide.
Eva ve!

E mesmo algunha peza aconsonántica algo familiar:

Ei!
Oe,
E aí oía eu:
Ía eu a Oia e a aia ía ao Eo
ou...
ía eu ao Eo e a aia ía a Oia?
Ía eu e a aia ao Eo e a Oia...
ou a Oia e ao Eo...
Aaiiiiiiiiiiii!

Xogos que espremen as posibilidades sonoras e visuais do idioma e que nos lembran o espírito lúdico de Libra ou d’A torre da derrota de Gonzalo Navaza ou o de Palabras brancas de Elvira Ribeiro. Un novo título imprescindible para a nosa «bibliografía ludolingüística básica».