Orixinal animación creada polo deseñador gráfico estadounidense Gregory Stewart e composta unicamemente por onomatopeas. A onomatopea, como é sabido, é un tipo de palabra que imita sen máis os sons da vida real: o ronquido dun home, o choro dun bebé, o miañar dun gato, o traqueteo dun tren, a freada dun coche... O anterior relato animado faise así comprensible en calquera parte do mundo.
O máis curioso é que, con todo, as onomatopeas poden diferir enormemente dunha lingua a outra. Nesta curiosa web podemos ver, por exemplo, como soan as voces dos animais en diferentes idiomas (mágoa que falte o galego!). Como é posible se o seu referente, o son que imitan, é idéntico en todas partes?
Cada lingua ten o seu propio sistema fonético e morfolóxico e cada sociedade humana ten a súa propia maneira de interpretar sons similares. Ademais, unha vez fixada a onomatopea en cada pobo, esta evoluciona á par da lingua e da cultura local ao logo de miles de anos. Por todo isto, podemos entender que para os galegos o galo cante «quiquiriquí» e para os ingleses «cock-a-doodle-doo». Todo un canto á inevitable diversidade lingüística!
E para rematar, aí van un par de fragmentos de poemas clásicos das nosas letras que amosan a forza expresiva e lírica das onomatopeas.
Canción das tres cucharas (con versión musicada)
Tac, tac, tac
cuchara de pau
cunca de madeira
o meu neno
está na lareira. [...]
Luís Pimentel
Poema nuclear (con versión recitada)
[...] A bomba, ¡bong! A bomba co seu bombo
de setas e volutas abombadas,
aviña ven, vela ahí ven, bon amigo.
¡Estános ben! ¡Está ben! ¡Está bon!
¡¡¡Booong!!!
Celso Emilio Ferreiro
Animádesvos a facer os vosos propios poemas con onomatopeas?
Solucións aos xeróglifos (2-5-2012): Atrasa (A tras a) / Debe entregalos o luns (De be entre galos o L uns) / Desconfío da noiva (Des con fío dá noiva –avión ao revés–) / Iria en Ribadavia (I ría enriba da vía)
Ningún comentario:
Publicar un comentario